اجزای تشکیل دهنده جهان

برخی تعاریف نجومی(اجزای تشکیل دهنده جهان)

تا جایی که دانش ما اجازه می دهد، عالم از ستاره ها (میلیاردها میلیارد) ، سحابی ها، سیارات، سیارکها، کهکشانها، قمرها،ستارهای دنباله دار و....

1-    ستارگان: گوی های بسیار بزرگ داغی که به واسطه نورشان می درخشند. دمای انها درسطح هزارن درجه و در مرکز بسیار بیشر است ( خورشید در سطح 6000 و در مرکز 14 میلیون درجه کلوین است). ستارها حرکت می کنند اما حرکت انها به اسانی مشهود نیست. حتی در هزارن سال نیز حرکت قابل مشاهده ای مشهود نیست که به علت فاصله بسیار زیاد است.

2-    سحابی ها:

ابرهای وسیعی متشکل از غبار وگاز. البته بر خلاف ستاره ها بسیار رقیق و کم دماست (چند درجه کلوین). علت درخشش سحابی ها نور انها نیست بلکه بر اثر نور ستارگان مجاور قابل رویتند. در این صورت به حالت ستاره ای محو می مانند.

3-    سیارت:

اجسام تقریبا کروی و بزرگی هستند که به دور خورشید می گردند. معروفترین انها برای ما زمین است، دمای سیارات نسبتا سردند و از خود نور وگرمایی ندارند.

4-    سیار کها:

اجرام جامد کوچکی با شکلهای نا منظم که مانند سیارات بزرگ به دور خورشید می گردند و تفاوت انها با سیارات دراندازه انهاست. به انها سیارت خرد و یا سترگان صفارهم گفته می شود. مرس بزرگترین انها با 800 کیلومتر قطر است. تا حالا 100 هزارسیارک عکس برداری شده است.

5-    قمرها :

 هفت سیاره از نه سیاره ی منظومه شمسی یک یا چند ماه دارند. که برای زمین یکی وبرای مشتری حدود 64 قمر است. تا سال 2004 حدود هشتاد قمر برای منظومه شمسی ثبت شد.

6-    دنباله دارها (ذوذنب ) (لاتین ستاره های گیسودراز ):

ستارگان دنباله دار اجرامی اسمانی با اندازه ی بزرگ منحشر به فرد هستند. یک ستاره ی دنباله دار از یک کره نورنی یا راس که به استوان های رقیق ودراز به نام دنباله متصل شده تشکیل می شود. بیش از هزار دنباله دار کشف شده ولی فقط 560 تای انها مسیری شبیه به دور خورشید دارند.

7-    شهابوارها (شخانه ها ) – تیرهای شهابی :

معمولا اجسام بسایر ریزی ( مانند ته سنجاق ) هستند که در فضا معلقند و اغلب از دنباله دارها به جای مانده اند.به جو بر خورد می کنند ومی سوزند.

       8- کهکشانها: ستارگان همواره درمجموعه های بسیار عظیمی گرد هم می آیند و کهکشانها را تشکیل میدهند. کهکشانها اغلب بیش از میلیاردها ستاره دارندٰ‌این در حالتی است که برخی کهکشانها که به کهکشانهای کوتوله معروفند بیش از چند میلیون ستاره ندارند. در دید کلاسیک، کهکشانها بزرگترین ساختارهای کیهان هستند، البته بسیاری از منابع خوشه های کهکشانی را بزرگترین ساختارها میدانند.

آسمون دلتون پرستاره

نویسنده: رضا طامهری