تلسکوپ فضایی هابل روز 10 آوریل تصویری از دنباله دار جنجالی C/2012 S1 یا همان آیسان ثبت نمود. این روزها این دنباله دار معروف در مداری نزدیک از مدار مشتری به خورشید و در مسافتی حدودا 394 میلیون مایلی از زمین قرار دارد
حتی در این فاصله بسیار زیاد از خورشید نیزاین دنباله دار فعال است و هرچه نورهای خورشیدی این دنباله دار عظیم را بیشتر گرم میکنند، جزئیات زیباتری از این گوله یخی هویدا میشود
محصول زیر یک بارلو جدید از شرکت اوریون است. این بارلو که از 4 اِلمان تشکیل شده است و 5 برابر هم بزرگنمایی را اضافه میکند. این بارلوی 5x دارای کنتراست مناسبی به ویژه در مورد رصد اجرام نزدیک مانند ماه و سیارات است. بدنه ی این بارلو المینیوم و روکش آن لاستیکی است تا از سر خوردن آن از دست جلوگیری شود. تمامی اِلمانهای این بارلوی 198 گرمی تماما پوشش داده شده اند. این محصول 164 دلار قیمت دارد.
نکته جالبی که درمورد این بارلو مشاهده میشود خاصیتی است به نام anti-reflection. همانگونه که از نام آن پیداست این خاصیت مانع از بازتاب نور در محیط داخلی بارلو و در میان لنزهای آن شود. بازتاب داخلی، از معضلاتی است که همواره چشمیها و بارلوها با تعداد عدسی بالا(مانند 4 یا 6 یا 8 اِلمانی) با آن دست و پنجه نرم میکنند و کنتراست را در این محصولات بشدت تهدید میکند. البته هنوز درمورد این محصول نقدو بررسی نوشته نشده ولی به نظر کارایی فوق العاده ای به ویژه درمورد اجرام نزدیک داشته باشد.
......................................................................................................
پ.ن: دوستان همیشه در ذهن داشته باشید که بارلوها را با چشمیهای میدان دید باز استفاده نکنید. زیرا تعداد بالای المان در هردو این محصولات تصویر واضحی را نتیجه نخواهد داد.
خیلی وقت است که شاهد دنباله دار رخشانی نبودیم. شاید اخرین دنباله داری که کمی نورانی بود دنباله دار هولمز بود که در اکتبر 2007 در صورت فلکی برساووش درخشان شد. اما حالا باید منتظر درخشش دنباله داری پرنور در اواخر سال شمسی باشیم. دنباله دار پن استارز
چهار قمر بزرگ مشتری به قمرهای گالیله ای معروفند زیرا گالیله در سال 1610 آنها را کشف وبررسی کرد اما چندسال بعد اخترشناس آلمانی سیمون ماریوس کتابی چاپ کرد و در ان ادعا کرد وی در سال 1609 یعنی یک سال زودتر از گالیله این قمرها را کشف کرده است.
جالب آنجاست که گرچه این چهارقمر را بنام قمرهای گالیه ای مشناسیم اما درحال حاضر ما نامهایی را برای انها بکار میبریم که ماریوس نامگذاری کرده بود.
در سال 1772 یوهان البرت بده، منجم المانی قاعده بد را ارایه داد
این قاعده به ما کمک میکند تا فاصله سیارات از خورشید را برحسب واحد نجومی را بدست آوریم
این قاعده بسادگی و بر طبق الگوی زیر عمل میکند:
چنانچه مقدار کشش ماه و خورشید بر تحدب و برآمدگی استوای زمین همیشه یک اندازه می بود، باید مسیر حرکت تقویمی بر روی قاعده ی مخروطی صاف انجام میشد ولی عملا میزان این نیرو برای خورشید و ماه متغیر بوده و بر حسب جهت آنها می باشد.
ادامه مطلب ...