آسمانی به عظمت خالقش

همواره جای یک سوال در اذهان کوچک ما پا بر جاست: در آسمان ها چه خبر است؟؟؟؟. یک سوال کوچک با جوابی به وسعت عالم. "کیهان"، برای آنهایی حتی اندک از آسمان شنیده اند،واژه ای آشناست؛ موجودی به قدمت 13.7 میلیارد سال که حیات هوشمند انسانی تنها یک ذره بشدت ناچیز و شناور در عظمت آن است. در یکی از رصدها یکی از کوچکترهای جمع پرسید: "آقا رضا عالم زنده است؟؟" جواب این کوچولو خیلی سخت به نظر میرسید! اما آری عالم واقعه زنده است. موجودی در حال رشد و انبساط با سرعتی باور نکردنی. اما انسانهایی که سالها در گهواره ی کوچکشان در دل این کهکشان بزرگ آرمیده اند هرگز این بزرگی را با چشمهای کوچکشان درک نمیکنند، حتی به کسانی که بالای چشمان سیاره ناچیزشان ابرو میگذارند ، انگ دیوانگی و کفر میزنند، کلیساها دادگاه تشکیل میدهند و محکوم به اعدامش میکنند؛ آخر کسی باورش نمیشد زمین اینقدر کوچک باشد که 1200 تای آن در سیاره ای مانند مشتری جا بشود و حتی بسیار کوچک تر از  یک زبانه فوران های خورشید باشد.چه کسی میدانست آسمان مریخ صورتی است و یا اینکه ماه تکه جداشده از زمین است. آری به همین سادگی ما کوچک و ناچیزیم. 

 

کهکشانی عادی به نام راه شیری با حدود 200 میلیارد ستاره که خورشید عزیز ما تنها ستاره ای معمولی میان خیل عظیم ستارگان راه شیری است. راه شیری نیز تنها نیست، اعلام و اثبات این جمله در قرن بیستم آنقدر مهم بود که سی سال بعد از مرگش بزرگترین چشم انسانها در فضا، تلسکوپ فضایی هابل، به نام کاشفش، ادوین هابل، گذاشته شد. آری راه شیری نیز تنها نیست، کهکشانی معمولی در میان 150 میلیارد کهکشان دیگر.

وای که چقدر آسمان بزرگ است، به بزرگی خالقش.

آسمون دلتون پرستاره